چند وقتی میشه که به توصیه یکی از دوستان رادیو مذاکره که مجموعه از صحبت های محمدرضا شعبانعلی درباره مذاکره (و برای من سبک زندگی!) گوش می کنم. این متن سخنرانی استاد در جمع ورودی های جدید دانشگاه شریف می باشد ، این صحبت ها برای من فوق العاده بود و مسیر آینده من رو برام روشن تر کرد...
این سخنرانی گرانبها را در ادامه مطلب دنبال کنید
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺍﯾﻦﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻋﻮﺕﺩﻭﺳﺖ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻡ
ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻗﺎﯼﻣﻬﻨﺪﺱ ﺩﻫﺒﯿﺪﯼﭘﻮﺭ، ﺭﯾﺎﺳﺖﻣﺮﮐﺰ ﮐﺎﺭﺁﻓﺮﯾﻨﯽﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﺮﯾﻒ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩﮔﺮﺍﻣﯿﻤﺎﻥ ﺩﮐﺘﺮﺩﻭﺭﻋﻠﯽ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺑﻢ ﻓﺮﺯﯾﻦ ﻓﺮﺩﯾﺲ،
ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩﯼﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺷﺮﯾﻒ – ﮐﻪ
ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ
– ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ .
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺼﺎﺩﻓﺎً ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ – ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ
ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺷﯿﺸﻪﺍﯼ ﺁﻧﻼﯾﻦ – ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ
ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺭﻭﺩﺭﺭﻭ، ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ
ﺧﻮﺷﯽﻫﺎﯼ ﺩﻫﻪﯼ ﺩﻭﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﻫﻨﮓ ﺗﻮﻟﺪ ﺭﺍ
ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ! ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ
ﺷﺪﻩﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯾﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺁﻫﻨﮓﻫﺎ، ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺷﺎﺩﯼ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ .
ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ
ﻣﻬﻢ ﯾﺎ ﺟﺪﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺯﯾﺎﺩ
ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ . ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻫﻢ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ .
ﺍﯾﻦ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﺸﻒ ﮐﻨﺪ .
ﻏﻠﻂ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ. « ﺑﺎﻭﺭ» ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ « ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ »
ﺷﮑﻞ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ « ﺗﺰﺭﯾﻖ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ» . ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ
ﺩﯾﺪﻩﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﯼ « ﺗﺰﺭﯾﻖ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﻭ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ» ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﭙﺮﯾﺶ، ﺳﻮﻕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، «ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺳﯽ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ» ،
« ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺩﺭ ﻏﺎﻟﺐ ﺳﺨﻨﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺎﺕ
ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ، ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ، ﻫﯿﺠﺎﻥ
ﺯﺩﻩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﺎﻧﻪﯼ ﺁﻣﺎﻝ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﻧﮕﺎﻫﺶ
ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ» ﻭ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺯﯾﺒﺎﯼ « ﻣﺴﯿﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩﯼ ﻣﻦ» ،
ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ
ﺗﺪﺍﻋﯽ ﺷﻮﺩ .
ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﺣﺎﻝ ﻭ
ﻫﻮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ . ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ
ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ . ﻓﺮﺯﯾﻦ ﻓﺮﺩﯾﺲ – ﻭﻗﺘﯽ
ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ
ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ – ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : « ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ !
ﺍﯾﻦ ﺁﻧﺎﺭﺷﯿﺴﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎ ﺳﯿﻨﺮﮊﯼ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ! ﺍﮔﺮ
ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﮐﺎﺭﺗﺮ ﻫﻢ
ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ، ﻧﻔﺮ ﺩﻭﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻬﯿﯿﺞ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺗﻨﺪﺗﺮ
ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ .«!
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﺩﻭﺭﻋﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﯽﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﺒﻮﺩ .
ﺍﻭ ﮐﻪ ﺑﺖ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺎﺩ
ﻣﺴﻠﻢ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﺳﻮﺍﺑﻖ ﺩﺭﺧﺸﺎﻧﺶ ﺩﺭ
MIT ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﺮﯾﻒ، ﺍﮔﺮ ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ
ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻧﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ
ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ :
ﻣﻌﯿﺎﺭ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ، ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﭘﻮﻝ ﺑﺎﺷﺪ . ﯾﮏ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺟﻤﻠﻪﺍﺵ،
ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﯾﮏ ﻓﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎ
ﮔﺮﺍﻧﺘﺮﯾﻦ ﺧﻮﺩﺭﻭ، ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ،
ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺨﻤﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ ﻭ ﺟﻠﻮ
ﻣﯽﺭﻭﺩ . ﮐﺪﺍﻡ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬﺍﺭ
ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ [ ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ
ﻭ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩﻥ،
ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ . ﭼﻬﺎﺭ ﭼﯿﺰ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺳﺖ [!
ﺧﻼﺻﻪ… ﺍﺷﺘﺮﺍﮎ ﺍﯾﻦ ﺳﯽ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻭ ﺳﺎﻟﮕﺮﺩ
ﺗﻮﻟﺪ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﻒ
ﻭ ﺳﻮﺕ ﺯﺩﻥﻫﺎﯼ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻭ ﺑﯽﻣﻨﺎﺳﺒﺖ
ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﻨﻮﺍﻥ « ﻣﺴﯿﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻣﻦ» ،
ﺣﺮﻑﻫﺎﯾﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪ ﯾﮏ
ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺁﻭﺭﻡ . ﺍﺩﻋﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺴﻞ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺼﺪﺍﻕ
ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺧﻼﺻﻪﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﯾﺰﯼ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ
ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ :
* ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﻗﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ، ﺑﺎ
ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻫﺪﺭ ﻧﺮﻭﺩ. ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﺤﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ .
* ﻭﺳﻮﺳﻪﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﺁﻓﺮﯾﻦ ﺷﺪﻥ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺪ ﻧﮑﻨﺪ . ﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ
ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﺭﺩ، ﮐﺎﺭﺁﻓﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ .
ﺍﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺏ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﺪ، ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ .
ﻫﻤﻪﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﯿﺎ، ﯾﺎ ﺩﺯﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ( ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺮﻧﺞ
ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﯽﺧﻮﺭﻧﺪ ) ﯾﺎ ﮐﺎﺭﺁﻓﺮﯾﻦ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﻀﯽ
ﮐﺎﺭﺁﻓﺮﯾﻦﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ
ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .
* ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻥ
ﻭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ، ﺷﺒﯿﻪ
ﻧﺼﺐ ﯾﮏ ﭘﺮﺩﻩﯼ ﺷﯿﮏ ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﺎﺥ ﮔﺮﺍﻧﻘﯿﻤﺖ
ﺍﺳﺖ . ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻭ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﺩﻫﺎ
ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺩﺭ ﯾﮏ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺪﺍﻡ، ﺣﺲ ﺑﻬﺘﺮﯼ
ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﺪ .
* ﮔﻮﻝ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﺩﻣﻬﺎﯼ ﻣﻮﻓﻖ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﯾﺪ .
ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﻓﻘﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ
ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ، ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻓﺮﺩ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭﺟﻮﺩ
ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦﻫﺎ ﻭ
ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﯾﮏ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﭘﺎﺭﺍﺍﻟﻤﭙﯿﮏ ﭘﺨﺶ
ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺫﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﮔﻮﯾﯽ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﻫﻢ ﻣﯽﺳﺎﺯﺩ . ﻧﺒﺎﯾﺪ
ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ
ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ
ﮐﺮﺩ . ﺛﺮﻭﺕﻫﺎﯼ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﺍﯼ ﺯﺍﮐﺮﺑﺮﮒ ﻭ ﺍﺳﺘﯿﻮ ﺟﺎﺑﺰ ﻭ
ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎﯼ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﮔﺎﺭﺍﮊ، ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻩﻫﺎ
ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺎﺭﺍﮊﻫﺎ ﻭﺭﺷﮑﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ
ﻭ ﻫﯿﭻ ﻧﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﯿﻢ !
* ﺗﻼﺵ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ . ﺗﻼﺵ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ . ﺗﻼﺵ ﻣﻬﻢ
ﺍﺳﺖ . ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺰﯾﻨﻪﯼ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ . ﻗﺒﻞ ﺍﺯ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺁﯾﺎ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻫﺰﯾﻨﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﻨﯿﺪ؟
* ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﺮﻑ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻋﺮﻑ ﻭ
ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ. ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ
ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻼﺵ ﺑﺎﺯﻣﯽﻣﺎﻧﯿﺪ .
* ﺣﺮﻑ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ . ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺮﻑ
ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ . ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻭ ﺭﺷﺪ ﺷﻤﺎ . ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ « ﺛﺎﺑﺖ
ﮐﻨﻨﺪ» ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ ! ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ
ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ
ﻫﯿﭻ ﻧﺎﻣﯽ ﻭ ﺍﺛﺮﯼ ﻭ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ .
ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﺩﻡ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﺮﻭﺯ،
ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﺩﻡ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻧﻘﺪﻫﺎ ﻭ
ﺣﺮﻑﻫﺎ ﻭ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺁﻧﻬﺎ، ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻓﺘﻨﺪ!
* ﺑﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺭﺷﺘﻪﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ
ﻧﮑﻨﯿﺪ . ﺷﻐﻞﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﻬﺎﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﻫﺮ
ﺭﺷﺘﻪﺍﯼ ﻭ ﺷﻐﻠﯽ، ﺍﮔﺮ ﺭﯾﺴﮏ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ ﺳﻮﺩ
ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﯾﺴﮏ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ
ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩﺍﺭﯾﺪ . ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ
ﺍﺳﺎﺱ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻭ ﻣﺪﻝ ﺫﻫﻨﯽ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ .
* ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ : ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺠﺪﻩ
ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺷﺮﯾﻔﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﮏ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ
ﺑﻪ ﺩﻫﻪﻫﺎﯼ ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﯾﻢ، ﺷﺮﯾﻔﯽ
ﺑﻮﺩﻥ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﯾﻒ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻌﯿﺎﺭ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺭﺯﯾﺎﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ.
شیما